Elke keer als één van ons in het oude huis is, lopen we natuurlijk alle kamers even na om te zien of alles in orde is. Tot nu toe is alles steeds prima, wat zou er ook kunnen gebeuren met een splinternieuw dak. Het raampje in de badkamer boven is een beetje open, dat houden we zolang het niet heel hard vriest. En elke keer dat we in het huis zijn moeten we dus ook even de vensterbank in de badkamer bekijken, want soms waait er wat stof naar binnen.
De bovenste kamer, onder het schuine dak, was van onze oudste dochter. We hebben die kamer pas aangepakt nadat we er al een tijdje wonen, en hij is gekleurd in de kleuren die onze oudste dochter toen mooi vond: paars.
Eigenlijk is het ook voor een volwassenen best mooi. Twee wandjes hebben een barokke paars met zilveren behangetje en twee wandjes zijn effen licht paars. Maar omdat er zo veel plaffond is in die kamer, geven die wandjes net een beetje kleur aan de kamer, die verder helemaal wit is.
Als ik terug kom in het huis loop ik de kamer in richting het raam in de dakkappel. Meestal open in het raam, voor ventilatie zolang ik in het huis ben, en als ik weer vertrek doe ik het raam weer dicht.Ik weet niet waarom, maar afgelopen weekend deed ik de deur dicht nadat ik de kamer in was gegaan. en toen zag ik het voor het eerst. Aan de muur waar het bed van onze dochter stond, hangt nog altijd een grote poster van Hannah Montana.
Als onze dochter het gezien had, was ze denk ik gaan gillen. Sinds ons vertrek uit Rheden is zij van een gewoon schoolmeisje helemaal veranderd in een stoere puber, die voetbalt en haar kamer nu in de kleuren van FC Barcelona heeft ingericht. Met die blik op Hannah Montana realiseer ik me hoe veel er veranderd is in zo'n korte tijd. Een jaar is lang voor een meisje van 11.
Ik heb de poster laten hangen. Onze stoere puber is leuk, maar de herinnering aan het meisje dat nog rokjes droeg, dat danste en popster wilde worden koester ik nog eventjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten